سینماپرس- گرچه دکتر حسن روحانی رییس جمهوری روز ۲۳ تیر ۱۳۹۲ در صحن علنی مجلس اعلام کرد که "دولت با شروع کارش در ۱۰۰ روز اول، تلاش می‌کند واقعیات کشور را به مردم و رهبری و نمایندگان ملت بگوید و دولت آینده خواهد گفت که چه چیزی را تحویل گرفته و با چه مشکلاتی مواجه است و راه‌حل را چگونه می‌بیند" اما به نظر می رسد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خود را جدای از مجموعه دولت می بیند و خلاف دیگر بخش های دولت که در اقتصاد و امور سیاسی قدم های مهمی مثل ثابت نگه داشتن قیمت دلار یا اصلاح روابط خارجی برداشتند و در کنار آسیب شناسی راهکار نیز ارائه دادند نتوانسته موفق عمل کند.

 البته در پی وعده آقای رییس جمهور، نبض حساس این وزارت خانه یعنی سازمان سینمایی به آسیب شناسی مسائل سینما بسنده کرده است اما آن سرعتی را که در دولت یازدهم برای سامان دادن بخش های مختلف دیده می شود در این مجموعه شاهد نیستیم ، در حالیکه برهمه آشکار است، هدف از آسیب شناسی ارائه راهکار است که این مهم در سازمان سینمایی و مدیران زیرمجموعه آن دیده نمی شود و به قولی این سازمان از «لااله الا الله» تنها به بخش نخست یعنی «الا اله» بسنده کرده است!

روشن تر آنکه حجت الله ایوبی از زمانی که ریاست این سازمان را برعهده گرفته است در همان سخنرانی های اولیه تنها نقدهایی که بر ریاست قبل و معاونت های دولت های گذشته داشت را به سرعت بیان کرد و مدیران زیر مجموعه وی نیز با این خط پیش رفتند. در این میان نیز گاهی این نقدهای به اصطلاح آسیب شناسانه، به ایرادهایی غیرکارشناسانه و جهت گیری شده بدل شد و راهکارهایی که در این مدت صد روزه می رفت تا از زبان رئیس جدید سازمان سینمایی شنیده شود ماند که ماند.

مرور گذشته یا به قولی آسیب شناسی اقدامات و اتفاقات دولت گذشته حتی در موارد به حق، آنقدر در سازمان سینمایی دولت یازدهم ادامه دار شده که فرصت ارائه راهکار و یا تبیین استراتژی ها و سیاستهای کاری از دست رفته و بگونه ای نشان داده میشود که مشکلات سینمای ایران با باز شدن خانه سینما حل شده است!در حالیکه باز شدن خانه سینما مشکل جدی و اساسی سینمای ایران نبود و تنها مشکلی صنفی و حقوقی بین سینماگران بود که میتوانست با همکاری صادقانه متولیان آن در همان دولت دهم باز شود.

از زمانی که حجت الله ایوبی به عنوان ریاست سازمان سینمایی انتخاب شده است تمام وعده های وی بر این محور بود که به سرعت وضعیت سینمای ایران بهبود بخشیده می شود و اوضاع اکران و تولید با شتابی بیشتر رو به جلو خواهد رفت و در نهایت حواشی که نه تنها در دولت نهم و دهم بلکه در ادوار مختلف با تولید و اکران در سینمای ایران یقه به یقه شده بود را از بین خواهد برد.در طول این مدت تمام سخنرانی های رییس سازمان سینمایی دولت یازدهم ، نور امیدی برای همه سینماگران شده است که می توانند با تولید و اکران آثار خود، وضعیت سینما را از این خواب آلودگی بیرون آورند،چرا که بر همه پر واضح است که سینمای بدون تولید و اکران مثل همان زنبور بی عسل است.

صحبت های ایوبی در مورد بایدها و نبایدها و اینکه باید در گذشته چه می شد و نشد آنقدر کلان نگری ها را در سینما خرد کرد که مشکلات سینمایی به خانه سینما، بودجه «لاله» و... محدود شده در حالیکه سینما شأنی دارد که اعضای شورای عالی سینما برای سیاستگذاری های کلان و هماهنگی در کنار رییس جمهور می نشینند و گویا رییس سازمان سینمایی اینقدر دور خود را از مشکلات مختلف شلوغ کرده که جایگاه ریاستی خود را در این مقام از یاد برده است.

حرکت های ریاست سازمان سینمایی در حرف بسیار سازنده و در عمل نگران کننده است. حرف هایی با الفاظ زیبا اما عملکردی خُرد دیده می شود. شاید بهتر باشد جایگاه سازمان سینمایی و قدرت رییس آن دوباره بازنگری شود تا پس از یک دوره آسیب شناسی گذشته و یافتن مشکلات گذشته راهکاری قطعی و کلان، نه به مردم بلکه به مجموعه سینما ارائه دهد و کلان نگری رییس جمهوری را در اداره کشور به همراه داشته باشد تا مجموعه سینما نیز به جای درگیر شدن با مشکلات کوچک قدرت سینما را دریافته و مشکلات سینما را در حد مشکلات ساخت یک فیلم نبینند.

شاید باید به این نکته متذکر شد که رییس سازمان سینمایی به عنوان مقام اول سینمایی کشور نباید تنها به حرف ها و سخنرانی های زیبا و انتخاباتی یا به قول هنری ها شیک بسنده کند. بلکه باید حرکت های وی آنقدر تأثیر گذار باشد که نبض سینما را در دست گیرد. سینمای ایران در بحث تولید و نمایش زخمی است، در شبکه نمایش خانگی سنگ روی سنگ بند نمی شود و قاچاق آثار بیداد می کند. بازی های رایانه ای جدی گرفته نمی شود و دور نیست این بخش به جزیره ای خودمختار بدل شود. بحث سینماداران چیزی نیست که فقط با وعده وعید بتوان آن را سر و سامان داد.

از روز ششم شهریور که حجت الله ایوبی برای ریاست سازمان سینمایی انتخاب شد تا به امروز 65 روز می گذرد و اگر حجت الله ایوبی به روش روزهایی که از دست داد عمل کند فرصت برنامه ریزی برای آینده را از دست می دهد. بهتر است وی نیز همچون تیم اقتصادی و سیاسی دولت در یک فرصت صد روزه که تنها 35 روز از آن باقی مانده است راهکارهایی ارائه دهد که چه حرکتی در قبال موضوعات مطروحه خواهد کرد. در غیر این صورت از قطار دولت عقب می ماند و از برنامه های کشوری باز می ماند و الته جایگاه مدیریتی وی نیز در بحث کلان حکومتی به اندازه رسیدگی به مشکلات کوچک سینمایی دیده می شود و این خود موجب ناامیدی سینماگران از وی خواهد شد... انشاالله که چنین نباشد!

الهام نادری فرید